#countdown 10 days!

Licznik odliczający dni do wylotu w niebezpiecznie szybkim tempie zbliża się do pokazania zaledwie jednej cyferki. A ja dodaję posty jak powalona ;), bo wiem, że później mogę nie mieć czasu, a wiecznie mam coś do powiedzenia, więc robię to jakby na zapas. Pamiętam, jak mój Host powiedział, że zostało tylko 6 tygodni i mam wrażenie, jakbym usłyszała to zaledwie wczoraj. A tu proszę, patrzę w prawo i co widzę? 10 dni! Niesamowite. 

Zaczął się dość intensywny czas pożegnań (o czym tworzy się notka - kolejna z tych długich) i chyba powoli zaczynam sobie zdawać sprawę z tego, jak wszystko się zmieni za kilka dni. Z tego, że nie będę mogła już umówić się z Martą na za tydzień albo z Magdą na śniadanie następnego dnia; że nie będę wracała wkurzona z pracy, by w dzień wolny narzekać, że do niej nie idę; że nie pojadę sobie do Berlina, żeby zjeść tego pysznego kebaba; nie będę śledzić na żywo postępów w budowie metra; nie pójdę na żaden występ Łowców; nie będę się śmiała z siostrą z głupot przed snem; nie będę organizować i prowadzić spotkań FanClubu...

Ale w zamian za to będę mogła przejść się po Central Parku i zobaczyć hotel, który tyle razy widziałam, oglądając film "Kevin sam w Nowym Jorku"; będę mogła wjechać na Willis Tower w Chicago; popatrzeć na nocny pokaz tańczących fontann przed Bellagio Hotel w Las Vegas; usiąść na czerwonych schodach na Times Square; popatrzeć na zachód słońca na plaży w Santa Monica; zrobić sobie zdjęcie nad Wielkim Kanionem; "potrzymać" napis Hollywood; spędzić Sylwestra w Los Angeles; spalić się w słońcu na Miami Beach; spotkać Jima Carrey'a!!!!!; pójść na występ Łowców, gdy przylecą do Stanów :D; spełnić swoje największe marzenia!

Jednocześnie, mówiąc całkiem szczerze, nadal nie mogę uwierzyć w to, że już tak mało czasu zostało do momentu, aż będę mogła wyjść z samolotu i powiedzieć: "F*CK YEAH, NEW YORK CITY!!!".

Tak naprawdę, to wcale nie czuję żadnego smutku. Może to dziwne, ale nie jest mi przykro, że to wszystko tu zostawiam na tak długi czas. Cieszę się, że będę miała okazję zmienić moje życie i odciąć się od tylu negatywnych rzeczy, które mnie tu otaczają. Niestety moje życie wcale nie jest takie kolorowe, jak się wydaje, dlatego nie mogę się doczekać dnia aż zamknę drzwi mojego mieszkania i pożegnam się z nim na długi, długi czas. Oczywiście wiem, że może w końcu nadejść moment, kiedy nagle poczuję, że niesamowicie brakuje mi tego, o czym napisałam na początku, ale w tym momencie jestem mega, ale to mega podekscytowana wszystkim, co mnie czeka. Tym bardziej, że właściwie nie wiem dokładnie, jak to wszystko będzie wyglądać. Wiecie, to uczucie adrenaliny przed nieznanym jest dość ciekawe i wcale mi nie przeszkadza. Poza tym, już od kilku osób usłyszałam, że podziwiają moją determinację i odwagę, co tylko sprawia, że jestem tym bardziej pewna tego, że dobrze robię. Oczywiście nigdy nie miałam żadnych wątpliwości i od dnia, kiedy postanowiłam, że wyjadę wiedziałam, że w końcu to osiągnę, ale jednak miło jest dodatkowo od innych usłyszeć coś takiego.

A co konkretnego teraz robię? Nadal siedzę nad moim projektem i mam chwilowe zaćmienie, ale i tak jestem już prawie na finiszu. Pewnie powrzucam parę zdjęć, jak już będzie całkiem gotowy.

I tym pozytywnym akcentem kończę mój dzisiejszy wywód :). 

Buziaki!