Już nie Panna Agnieszka W...

// ENGLISH VERSION HERE //


...od teraz Pani Agnieszka K! ;-)

Ostatnio zaskoczyłam moich znajomych na fejsie, więc przypuszczam, że część z Was również będzie zaskoczona zawartością tej notki... Dodam jeszcze tylko, że tutaj na blogu nie jestem całkiem na bieżąco, więc Walentynki z zawartością posta po powrocie z Kalifornii (KLIK) nie mają nic wspólnego ;-). Dodałam to po prostu dzień po Walentynkach, tak wyszło przypadkiem.

Bez owijania w bawełnę - w ostatnią niedzielę wzięliśmy ślub! Ale było!! Aż nie wiem, co powiedzieć... Wszystko zorganizowaliśmy sami we dwójkę, a właściwie to ja większość... Od własnoręcznie wykonanych zaproszeń, przez kupowanie dekoracji, po makijaż... Ile ja się nałaziłam po sklepach, do ilu ludzi podzwoniłam, to masakra. I jestem z siebie dumna! Właściwie to jestem dumna z nas obojga. Wcześniej nie spodziewałam się, że tyle jest do roboty planując ślub i poszłam na żywioł nie spisując sobie żadnego planu ani nic; wszystko miałam w głowie i okazało się, że tyle mi wystarczyło. Chociaż powiem Wam, że jakbym miała tak zajmować się tym załóżmy rok, to dziękuję bardzo... Najadłam się trochę nerwów i byłam naprawdę zmęczona, ale opłaciło się, bo wszystko poszło genialnie, żadnych problemów, żadnych niespodzianek... Nawet się za bardzo nie stresowałam.. przynajmniej przed wyjściem z mojego bridal suite, gdy już byłam gotowa i wszyscy na mnie czekali, bo wtedy to już inna sprawa była. Nigdy nie zapomnę, jak z Magdą wpadłyśmy do sklepu po tylipany na półtorej godziny przed ceremonią i zajęło nam to dosłownie pięć minut. Najszybsze zakupy, jakie kiedykolwiek zrobiłam. Da się? Da! A tym bardziej, jak się o czymś zapomni wcześniej :-D. Mega, naprawdę... Już  to mówiłam moim znajomym, ale powtórzę i tu - dwa lata temu byłam pewna, że zostanę sama do końca życia! A tu proszę, taka sytuacja... Mam naprawdę genialne wspomnienia z tego dnia od samego poranka i nie tylko ja na szczęście. Alicia powtarza, że chce jeszcze raz! Btw, Alicia podawała nam obrączki, co było mega urocze według mnie. No i teraz wyjaśnił się też powód tak niespodziewanego przylotu Magdy, o którym wspominałam w poprzedniej notce. Super było też to, że ślubu udzielił nam kolega Nathana, bo to sprawiło, że wszystko zachowane było w takiej fajnej, przyjaznej i komfortowej atmosferze, na której zależało tak mi, jak i Nathanowi.

W ogóle powiem Wam jeszcze ciekawostkę w kwestii sukni ślubnej, bo nie mogę o tym nie wspomnieć... Generalnie wszystko było robione na ostatnią chwilę, jak to zazwyczaj u mnie bywa ;-). Znalazłam w internecie suknię, w której się zakochałam, więc dzwoniłam po salonach w Atlancie pytać czy ją mają w moim rozmiarze. Nikt jej nie miał oczywiście. Postanowiłam jechać do jednego, który wyglądał obiecująco, a mi czas uciekał, więc naprawdę chciałam coś w końcu ogarnąć. Weszłam do środka, zaczęłam oglądać i... zobaczyłam suknię, której szukałam! Okazało się, że w tym salonie o nią nie pytałam i nie wiem, jakieś przeczucie czy coś sprawiło, że to właśnie tam pojechałam. Była o jeden rozmiar za duża, ale pani, która tam pracowała, zadzwoniła do znajomej krawcowej i poprosiła ją, by mi ją zmniejszyła w... 3 dni. Udało się! Co więcej, suknia była na przecenie :-D. Co za szczęście!

Nie mogłam się zdecydować, które zdjęcia Wam pokazać, więc zrobiłam losowanie haha Proszę bardzo!

Alicia pomagała mi wybrać kolor, jaki miałam mieć na powiekach ;-).

Mój bukiet! Cudowny.

Jak tak patrzę na to, co robię tu z moimi dłońmi, 

to dochodzę do wniosku, że to był chyba ten moment,

kiedy zaczęłam się denerwować...

Approved!

Tulipany to moje ulubione kwiaty, więc nie mogło ich zabraknąć...

When a groom sees a bride...

Mały backstage!

Magda, ja, Briana

Jedzonko wegetariańskie! Takie pyszne, że szok...

Toast! Najpierw Nate coś powiedział i później przekazał mi pałeczkę, 

czego kompletnie się nie spodziewałam... W sumie cieszę się z tego powodu,

bo poleciałam spontanicznie. Jakbym napisała sobie cokolwiek wcześniej,

to nie ma możliwości, że wyszłoby tak szczerze... 

O ile w ogóle bym to pamiętała :-D.

Też tak macie?

Uwielbiam to zdjęcie!!!

:-)

Zamiast typowej księgi gości namalowałam drzewo, wokół którego

goście zostawiali odciski palców. Mam zamiar powiesić to na ścianie.

Pod naszą nieobecność Magda z Alicią zrobiły dla nas taki oto plakat.

Gdy wróciłam do domu i otworzyłam drzwi do garażu i to zobaczyłam, 

zrobiło mi się niesamowicie ciepło na sercu! 

Tym razem nie będę się jakoś bardzo tu rozpisywać, bo nadal chcę, by ten dzień pozostał w takiej samej atmosferze, czyli między ludźmi, którzy tam byli. Tak czy siak, nie mogłam przecież i nie chciałam nie mówić nic! A zdjęcia tak mi się podobają, że nadal nie wiem, czy wybrałam odpowiednią ilość ;-D.

Do następnego!

Aga

PS. Niedawno dostałam anonimową wiadomość, że podobno nic nie wiem o prawdziwym życiu, bo żyję jak w bajce i zawsze wszystko mi się udaje... No, w sumie to zgadzam się, że żyję sobie jak w bajce i jest to bajka, którą sama sobie wymyśliłam, zaplanowałam i dążyłam do tego, by ją urzeczywistnić! Tyle mam do powiedzenia na ten temat :-).

PS2. Jeśli ktoś z Was, czytających mnie tutaj, ma blogi, na których nie zostawiam komentarzy, co oznacza, że ich nie znam ;-) - dajcie znać! Chętnie poczytam coś nowego.