Dlaczego dzieci tracą zaufanie do rodziców? (Polski / English)

  English version here.

________________________

                    Kilka dni temu wspomniałam o moich planach na publikację pewnej serii postów, która będzie inna, niż wszystko to, co zrobiłam do tej pory. Będzie to coś, co Nathan mi pokazał (dla tych, którzy nie wiedzą - Nathan to tata Alicii, którą się opiekuję). Coś, czego nie znałam wcześniej i bez czego nie mogę sobie wyobrazić mojego życia teraz. Chciałabym pozwolić Wam poznać mnie trochę bardziej i zdecydowałam pokazać Wam tę właśnie część mnie.

                Przypuszczam, że moi czytelnicy, Wy, podzielą się na dwie części... Pierwsza pomyśli: "hej, ona ma rację, jak mogłam/łem nie pomyśleć o tym wcześniej?!" Druga: "o czym ona mówi?! Nie mogę tego znieść, to nie jest właściwie!" Cóż, chce przeczytać, co myślicie. Będę wdzięczna za to i chętnie odpowiem na każde pytania lub przedyskutuję coś, jeśli macie jakiekolwiek wątpliwości.

                Jedną z różnic jest to, że wszystkie te posty będą dostępne w dwóch wersjach - angielskiej i polskiej. Spowodowane jest to tym, że chcę się tym podzielić z innymi au pair i nie tylko z au pair, ale ogólnie z ludźmi z całego świata. Zobaczymy, czy się to uda.

Te posty są oddzielną sprawą i nie sprawią, że nie będę dodawać już moich cotygodniowych notek! Cały czas będą pojawiać się one w każdy weekend, natomiast ta seria pojawiać będzie się co dwa tygodnie, w okolicach wtorku/środy. W pasku menu pod nagłówkiem znajdziecie zakładkę, w której będzie ich cały spis, by łatwiej było wszystko znaleźć.

***

                Ostatnio czytałam sporo artykułów i postów na grupach dla au pair na Facebooku o tym, jaki jest "najlepszy" sposób na traktowanie dzieci (na przykład, jeden mężczyzna porównał wychowanie dzieci do tresowania psów); jak z nimi rozmawiać (albo raczej - jak je trenować); jak sprawić, by robiły wszystko, czego rodzice od nich oczekują nawet, jeśli bardzo tego nie lubią (bo przecież dorośli zawsze robią to, czego nienawidzą, prawda?); jak prosić (tzn. manipulować), by były takimi, jakimi rodzice chcą je widzieć; jak kształtować ich charakter i przekonania (żeby nie miały swojego własnego, niezależnego życia)...

                Jest jedna rzecz, która sprawiła bardziej, niż cokolwiek innego, że postanowiłam stworzyć tę serię właśnie teraz. Zobaczyłam, że na jednej z tych Facebookowych grup opublikowany został filmik. Dodany był przez kobietę, która pracowała z au pair oraz host rodzinami przez 15 lat, oraz która wierzy, że "większości problemów można zapobiec dzięki dobrej, dogłębnej komunikacji". Dodała ten filmik z dokładnie takim opisem: "Turlam się po podłodze lmao. Zobaczcie ten rozbrajający filmik! Uwielbiam to!" Pomyślałam: oh, ok, więc będę miała trochę rozrywki, skoro to takie zabawne! Obejrzałam i skończyłam ze szczęką na podłodzę. Zapytałam sama siebie, gdzie jest ta śmieszna część, czy ja coś przegapiłam?

                Filmik pokazuje dziecko, chłopca, który ma dwie siostry. Ich mama jest w ciąży, więc rodzice chcieli poinformować ich czy będą mieli kolejną siostrę, czy może brata. Mają ciasto i jego kolor w środku będzie odpowiedzią na to pytanie. Różowy oznacza dziewczynkę i niebieski oznacza chłopca. Chłopak bierze kawałek tortu i podnosi go nieco wyżej, by zobaczyć kolor i widzi różowy. Zaczyna płakać, mówiąc: "to dziewczynka!!!, to dziewczynka!!!!" i wtedy staje się bardzo smutny, jest kompletnie zdruzgotany, nie może uwierzyć w to, co się dzieje... Rodzice, szczególnie ojciec, nie wydają się przejmować tym w ogóle. To samo wrażenie miałam o ludziach, których komentarze przeczytałam później.

                Poniżej macie ten filmik i po obejrzeniu go, będziecie mogli przeczytać, jak ja to wszystko widzę, co widzą inni i wtedy będziecie wiedzieli, jakie są różnice między naszymi sposobami odbierania rzeczy, jak to wideo.

                Tak więc teraz to, jak ja to odbieram...

                Na początku widzę, że wszyscy są bardzo podekscytowani, szczególnie chłopiec. Uśmiecha się i wydaje się, jakby był prawie całkowicie pewny, że usłyszy to, co chciał usłyszeć. Nawet wtedy, gdy ojciec pyta, co oni myślą, on odpowiada: "myślę, że to chłopiec!" Dziewczynki chcą kolejną siostrę, co nie jest żadnym zaskoczeniem dla mnie. To, co chłopiec mówi i w jaki sposób to mówi, sprawia, że potrafię sobie wyobrazić, jak bardzo mu zależy na tym, by mieć brata, co jest oczywiste w sytuacji, kiedy ma już dwie siostry. Chce mieć brata, by bawić się we wszelkiego rodzaju "chłopięce zabawy", zamiast bawić się lalkami (nie wiem, czym oni się bawią, zgaduję). Chce mieć kogoś, jak on. Wciąż się śmieją i pierwszą osobą, która chwyta za nóż, jest chłopiec. Podnosi kawałek tortu nieco wyżej i widzi kolor różowy. Jego twarz zmienia się całkowicie w ciągu jednej sekundy. Podnosi brwi, co mówi mi, że nie jest do końca pewny, co właśnie zobaczył. Pyta "to dziewczynka?!" kilka razy, jego głos trzęsie się troszkę, co oznacza, że emocje zaczynają w nim rosnąć coraz bardziej i bardziej. Wskazuje palcem na tort, po czym siada na krześle bez żadnej energii w środku. Ciągle patrzy na tort, potem na rodziców i robi to samo kilka razy, mając nadzieję, że może oni tylko żartowali. Dziewczynki wydają się nieco zmieszane i nie uśmiechają się już więcej. Chłopiec zaczyna płakać, nie chce uwierzyć w to, że będzie miał kolejną siostrę. Mniejsza dziewczynka, po lewej, uśmiecha się, patrząc na kogoś po drugiej stronie kamery. Druga z nich nie za bardzo wie, co robić - patrzy tylko na stół (wygląda na zaniepokojoną). Po tym, dziewczynki zwracają wzrok na chłopca, a po chwili odchodzą, co, według mnie, spowodowane było tym, że ktoś je zawołał. Mnie to wygląda na to, że chcieli zostawić chłopca samego w kadrze, bo przecież tak zabawna jest jego reakcja, że "to musi być opublikowane!". On jest teraz gwiazdą. Ciągle płacze, powtarza, że nie chce mieć więcej dziewczyn, ma wystarczająco, naprawdę nie chce kolejnej dziewczynki, nie lubi ich, chce mieć brata. Jest bardzo smutny, zawiedziony, nie czuje się zrozumiany, bo ojciec pyta "cieszysz się?" mimo tego, że widzi go płaczącego. Chłopiec siedzi więc po jednej stronie stołu, a dziewczynki są po jego drugiej stronie - odseparowane tak, jakby coś było nie tak z nim, bo płacze, a dziewczynki są szczęśliwe. Tak, jakby one były lepsze w jakiś sposób, bo to on pokazuje swoje emocje i nie boi się tego w tym momencie. Mówi, że nie lubi dziewczyn, ale nie jest zrozumiany i wspierany, bo jego ojciec nie przejmuje się w ogóle jego uczuciami. Wydaje się nie zauważać jak źle jego syn czuję się w tym momencie i kłóci się z nim, mówiąc "oh, kochasz swoje siostry!" nawet po tym, jak dokładnie usłyszał, co chłopiec powiedział. Nawet, jeśli on naprawdę je kocha, to nie jest to, co czuje w tej sekundzie. Chłopiec krzyczy na niego, bo kilka sekund temu powiedział przecież, że ich nie lubi. Wtedy ojciec mówi "w porządku", co jest jego sposobem na zakończenie rozmowy, nie słuchając w ogóle syna. Głos ojca brzmi, jakby myślał "jesteś niemądry, będzie ok!". Ponadto, ojciec mói, że chłopiec powinien być przygotowany na to rozczarowanie i, według mnie, to sprawia, że chłopak czuje, że coś jest nie tak z nim, nie jest przygotowany, więc to jego wina, bo gdyby się przygotował, to nie płakałby. W każdym razie, ciągle płacze, ciężko mu mówić przez łzy, wciąż powtarza to samo ciągle i ciągle, bo właściwie nikt nie słyszy, co on mówi. Chce, żeby jego słowa były potwierdzone - że nie ma nic złego w myśleniu w ten sposób w tej sytuacji. Chce, by inni zrozumieli to, jak wszystko wygląda z jego punktu widzenia, żeby zrozumieli, jak ciężko mu jest żyć z dwiema siostrami i tą myślą, że będzie jeszcze jedna. Nikt nie musi się z nim zgadzać, każdy może mieć swoje własne zdanie, ale to, co jest najważniejsze to fakt, że nikt nawet nie próbuje zwrócić uwagi w lepszy sposób, niż poprzez nagrywanie filmiku. Chłopiec nie ma kompletnie żadnego wpływu w tej sytuacji i to jest jeszcze gorsze uczucie - nie może zmienić tego, czego nienawidzi, nic nie zależy od niego. Widzi swoją przyszłość z trzema dziewczynami (czterema, jeśli policzymy matkę) i czuję się zwyczajnie przygnębiony. Odwraca nawet głowę w drugą stronę. Czuje się kompletnie zignorowany przez ludzi, którzy, w jego oczach, powinni pokazać mu coś więcej, niż tylko nagrywanie filmiku i bycie rozbawionym przez to, co on robi - chłopiec ma zdecydowanie inne zdanie o tym. Poza tym, ciągle powtarza to samo (może wciąż ma nadzieję, że ktokolwiek to usłyszy?). Ojciec przerywa mu jednak w połowie. To wygląda tak, jakby chłopiec nie miał w ogóle żadnych praw, by powiedzieć cokolwiek, bo jego ojciec mówi "powiedz wszystkim pa!" i to mówi mi, jak bardzo ignoruje to, co się dzieje. Chłopiec ma dużo złości w sobie i nie może tego wyrazić w żaden sposób. Nawet dziewczynki wydają się być zmieszane, co nie powinno być żadnym zaskoczeniem w sytuacji, kiedy po jednej stronie widzą płaczącego brata, który jest bardzo, bardzo smutny, a po drugiej ich ojca, który chłopcem nie przejmuje się w ogóle i jest w dobrym humorze, co łatwo da się wywnioskować, słuchając jego głosu. Chłopiec nie przestaje płakać i po chwili ojciec przestaje nagrywać. Powinien zrobić to o wiele wcześniej. Uważam również, że publikowanie tego filmiku jest zwyczajnie smutne.

                Wczoraj, gdy szukałam tego wideo na YouTube, znalazłam jeszcze jeden z tą samą rodziną. Zszokowałam się, gdy zobaczyłam, że mówili o tym w FoxNews! Możecie to zobaczyć poniżej.

                Tak więc jest to spora sensacja, że chłopiec nie lubi wizji siebie z jeszcze jedną siostrą. Większość lubi ten filmik, większość myśli, że jest zabawny. Domyślam się, że rodzice są szczęśliwi, że inni ludzie mogą ich rozpoznać, że mają uwagę rodziny i przyjaciół, są "spoko". Nie wierzę w to, że zapytali chłopca, co on myśli o tym, by być w amerykańskich wiadomościach, być w internecie, co myśli o pokazywaniu go ludziom na całym świecie. Możliwe, że czuje się zawstydzony i nikt nie ma o tym pojęcia. Widzicie ten moment, gdy prowadząca pyta czy jest szczęśliwy, że będzie miał jeszcze jedną siostrę? Słyszycie, jak mówi "tak"? Przekonuje Was to? Wierzycie mu? Myślicie, że mówi to, co naprawdę myśli? Ja nie. Nie wierzę w to w ogóle.

                Kiedy czytam komentarze na Facebooku pod tym filmem, jestem zaskoczona, jak ludzie, którzy opiekują się dziećmi, mogą mieć takie podejście. Nie chcę podważać niczyich kompetencji i obrażać nikogo. Może dzieci naprawdę Was lubią, ale ja po prostu nie wierzę w to, co widzę. Czytałam to wszystko z szeroko otwartymi ustami. Poniżej macie osiem przykładów z tych, których nie lubiłam (zatrzymuję oryginalną pisownię i nie tłumaczę tych komentarzy):            

1. "It doesn't affect the kid. Common it is funny! I would be posses too if I was a kid...stuck with 3 sisters haha" (There's a mistake, I guess. Should be "pissed" instead of "posses".)

2. "When he sees this video in 10 years he will laugh his asset off too" ("Asset"? Is it a censorship?)

3. "Throwing a temper tantrum at that age is not unusual. And the reason why he throws a tantrum is pretty funny. He wants a brother and not another sister. Poor little guy is just going to have to suffer through living with another sister. I don't think he has a choice in the matter. Hysterical = very funny."

4. "It's hilarious :D"

5. "Hahahahah made my day :D :D :D"

6. "I foung it kinda sad.. especially for the sisters.. I would have stopped the camera and let him get a time out, until he calmed down.. or perhaps a time in.. with a hug."

7. Oh come in Agnieszka, it really is funny and noone is bullying the kid, hell lough about that one day" (This is the comment directly to me. By the way, "lough" means "laugh", I guess.)

8. "The only thing wrong with it is the dads response "You got the same reaction I did." If and when the girls sees it, she's gonna feel awful. Other than that, it's funny. But they shouldn't have let him go on for THAT long about it. A minute is funny, but any longer and it's annoying. The parents should've jumped and consoled him properly, and at the same time talked to him about it properly, but sadly they think that parenting nowadays is videoing their kids tantrums and showing them off to the world instead of parenting properly. It IS funny, but they could've handled it better than just sitting there with a video camera."

                Chcę do nich nawiązać i powiedzieć coś nie tylko o tych powyżej, ale również o tych, których nie lubiłam - nie skopiowałam ich wszystkich.

                Wydaje mi się, że niektórzy ludzie bardzo lubią oglądać cierpiące dzieci. Jest to dla nich ogromna przyjemność widzieć je płaczące i cierpiące. Lubią, gdy dzieci źle się czują, zabawne to jest dla nich, gdy widzą je kompletnie bezbronne. Przypuszczam, że lubią czuć, że mają tę kontrolę nad nimi, wiedząc, że dzieci będą sfrustrowane. Możliwe, że powodem tego jest to, że sami cierpieli w taki sam lub podobny sposób kiedyś wcześniej i dobrze jest czuć, że ktoś inny doświadcza tego samego, bo wtedy nie są sami z tym uczuciem. Chciałabym więc usłyszeć coś od tych, którzy widzą ten filmik jako zabawny, co dokładnie jest takie przyjemne w oglądaniu tego.

                Jedna osoba stwierdziła, że odbieram ten filmik "zbyt poważnie". Jak możecie siędomyślić, nie zgadzam się z tym. Potrafię sobie wyobrazić siebie w takiej sytuacji. Widzę siebie w bardzo złym humorze, bo coś okropnego mi się przytrafiło, płaczę i nie mogę mówić przez moje łzy, jestem bardzo smutna. I wtedy, jedyni ludzie, którym ufam, nagrywają ten filmik i są rozbawieni moimi reakcjami nawet wtedy, gdy ja nie widzę nic śmiesznego w tym, co właśnie doświadczam. Nie chcę, by traktowali mnie w taki sposób. Nie muszą dawać mi żadnych rad ani mówić nic, co miałoby sprawić, bym poczuła się lepiej. Słuchanie byłoby wystarczające. Ale oni wolą sobie ze mnie żartować i później pokazać to innym ludziom, zamiast być ze mną wtedy, gdy ich potrzebuję.

                Co więcej, nie lubię tego wytłumaczenia, że to tylko taki wiek... "Oh, to tylko dziecko!" Uważam, że to nie działa w ten sposób. Każdy ma prawo, by być sobą. Gdy jakaś 80-letnia kobieta płacze na ulicy, powiedzielibyście, że "to tylko taki wiek!"? Nie wydaje mi się. Dlaczego więc mówicie tak o dzieciach?

                Myślę, że ta sytuacja ma duży wpływ na chłopca, ale o tym wszystkim mówiłam już wcześniej, więc nie wydaje mi się, żebym musiała się powtarzać. Co więcej, myślę, że ci, którzy współczują dziewczynkom, zamiast ich bratu, są tym rodzajem ludzi, którzy nie akceptują innych, kiedy ci mają w sobie dużo silnych uczuć i je wyrażają. Może jesteście zmęczeni, słuchając płaczącego dziecka, może nie jesteście wystarczająco "cierpliwi", może jest coś jeszcze innego, nie wiem. Co wiem, to fakt, że są dwie opcje na przyszłość. Pierwszą jest to, że chłopiec będzie się z tego śmiał, gdy obejrzy ten filmik, a drugą jest to, że nie będzie mógł uwierzyć w to, że jego rodzice mogli zrobić coś takiego, że mogli zachować się w tej sposób. Jeśli będzie się śmiał, to dobrze, ale nie zmieni to niczego! To, co się liczy, to fakt, że cierpiał wtedy, w tym konkretnym momencie i nie czuł się dobrze z tymi, którym ufał najbardziej.

                Poniżej znajdziecie cały dialog z filmiku, który został wzbogacony nieco poprzez dodanie zaledwie kilku z wielu różnych rzeczy, których nikt nie powiedział, a które bardzo pomogłyby chłopcu. Te części napisane są w innym kolorze, żeby nie wprowadzać zbędnego zamieszania. Poza tym, znajdziecie również kilka komentarzy w nawiasach, by wyjaśnić, gdzie dokładnie są te części, o których mówiłam wcześniej. Dialogu nie tłumaczę na polski.

Gunter: It's a girl!
Me: You're really disappointed that it's a girl.
Gunter: It's a girl!?
Dad: Yep it's gonna be a girl.
Gunter: (Visibly in distress, looks defeated.)
Me: You didn't want a girl!
Dad: It's OK Gunt. It's alright! (Here Dad contradicts Gunter's feelings.)
Gunter: I knew it was a girl! I hate... don't want another girl!
Dad: Hey, you had the same reaction I did, bud. (Gunter doesn't care what dad feels or felt at this moment; Gunter still hasn't been acknowledged.)
Me: [To all]: Gunter does not want another girl!
Gunter: (Sobbing) I don't want a girl!
Dad: It's alright. (Again, contradicting Gunter's feelings.)
Gunter: I won't eat the cake.
Dad: You don't want the cake because it's a girl?
Gunter: I knew it was a girl!
Me: You were afraid of this from the beginning and now it has happened!
Harper: It has jelly in it! (Clearly not tuned into Gunter.)
Gunter: I don't like girls!
Dad: Oh, you like your sisters. (And now he's arguing with the boy as if to change his mind, telling him how he feels.)
Gunter: No... Not anymore, I don't! (Gunter now switches to defending himself against his dad's lawyering.)
Dad: Casey, are you happy?
Paisley: (Looks angrily at Gunter with arms folded before the answer.) Yah!
Dad: Harper, are you happy?
Harper: Yah! (She's daydreaming about jelly.)
Gunter: It's girls, and I'm not happy! (Here Gunter points out that they are biased, and HE is unhappy, that is HE and not THEM!)
Dad: Gunter are you happy? (Here implying that since Gunter's feelings are different from his sisters, his feelings are probably wrong.)
Gunter: No!! It's stupid!! (Looks like he's getting upset, probably fed up with the games his dad is playing.) I knew it was a girl. I knew it. It's another girl! I hate girls! Every time it's girl girl girl girl! It's all gonna be girls!
Mother?: [laughter]
Gunter: Just girls! It's always girls! I don't want girls!
Mother?: Really enjoying this...
Dad: Hey that's alright. (What exactly is alright, dad?)
Gunter: I want to leave this house and never come back! I want to live by myself! (Understandable when your mother laughs at you while your father argues with you because you feel disappointed. On top of that, one sister resents you and the other just wants you to eat jelly.)
Gunter:  I don't want another girl, it's too much girls! I don't want five girls, it's too much!
Dad: We don't have five, how many girls will we have in our family? (Again with the lawyer act...)
Gunter: Three! I want.. It's OK if we have two boys and two girls!
Dad: I know, that's what I wanted too... (Gunter doesn't need anyone to agree with him. He needs to feel safe while expressing his feelings, free from people trying to change him, ridicule him, or intimidate him.)
Gunter: ... I knew it was a girl, and it was girl!
Dad: (Sounding annoyed) Well then you should have been prepared for this... disappointment. (Translation: Son, you're an idiot for not having come to accept this earlier.)
Gunter: (Realizes he is talking to people who cannot hear his feelings, stops trying.) I don't want a girl... I want to leave!
Dad: Oh you'll love her, you'll love your new little sister. (Here the dad is antagonizing Gunter.)
Gunter: NO!!! I don't want more girls!
Mother: [Still chuckling]
Gunter: I want zero girls! I want a boy!
Dad: Gunter, say goodbye to everybody.
Gunter: No! I don't want to!!

                Większość swojej energii chłopiec włożył w powtarzanie siebie w dążeniu do bycia usłyszanym przez kogoś oraz w frustracje i uczucie zdrady, które to pojawiły się po tym, jak się zorientował, że jego rodzina może być bardzo niemiła, gdy ma "niepopularne" uczucia.

                Rozumiem go bardzo dobrze, bo doskonale znam to uczucie bycia ignorowanym, niemożności do bycia sobą i bycia pouczanym, gdy ma się jakiś problem. Na przykład, gdy miałam 11 lat, zmarł mój wujek. Wujek, którego bardzo kochałam, z którym spędzałam dużo wolnego czasu. Czułam się z nim bardzo dobrze, obchodziło go to, co działo się ze mną i moją siostrą. Nie był chory ani nic, więc był to tym większy szok dla wszystkich - nagła śmierć podczas snu. Moja babcia (od strony mamy, jego matka) zadzwoniła i powiedziała nam o tym. Zaczęłam płakać i nie mogłam przestać. Na początku, nie próbowałam się powstrzymywać. Ale wtedy moja rodzina, tzn. mój ojciec i jego rodzice (mieszkałam z nimi wszystkimi) zaczeli mówić mi, bym nie płakała. Cały czas powtarzali: "Aga, nie ma powodu do płaczu! Nie powinnaś płakać tak bardzo!" Nie ma powodu? Nie powinnam? Nie mogłam uwierzyć w to, co mówili, bo przecież miałam już nigdy nie zobaczyć kogoś, kogo kochałam! To sprawiło, że byłam zdruzgotana, a oni mówili mi, że nie powinnam się przejmować. Mówienie, że nie powinnam płakać było, jak mówienie mi, że powinnam się cieszyć, że już go więcej nie zobaczę. Czułam się całkowicie sama. I wtedy, miesiąc po jego śmierci, miałam 11. urodziny. Byłam w lepszym humorze i chciałam zaprosić kilka znajomych ze szkoły. Usłyszałam wtedy od rodziny: "jak możesz myśleć o tym po tym, co się stało?!" oraz "nie masz za grosz szacunku dla swojego wujka!" Wtedy znów zaczęłam płakać i możecie się domyślić, co usłyszałam: "dlaczego znów płaczesz?!" Byłam bardzo zmieszana, bo jak płakałam i byłam smutna, to było źle, a kiedy próbowałam życ normalnie, to było jeszcze gorzej. Pytałam więc sama siebie: jak teraz powinnam się zachowywać? Co oni chcą ode mnie? Nie znałam odpowiedzi i nikt nie zdawał się słuchać do tej 11-letniej dziewczynki, która straciła swojego wujka po zaledwie trzech latach od śmierci jej mamy. Zamknęłam się w sobie i trzymałam wszystkie uczucia w środku, tylko dla siebie. Nie widziałam żadnego sensu w pokazywaniu ich komukolwiek innemu, skoro traktowali mnie w taki sposó. To nie było właściwie dla nich, więc zdecydowałam być bardziej samotna. Mówię "bardziej samotna", bo czułam, że to oni zostawili mnie samą wtedy. Próbowałam to zmienić, ale nic nie działało, więc odsunęłam się od nich bardziej. Jeszcze jeden przykład: kiedy miałam 15 lat byłam wielką fanką jednego popularnego zespołu dla nastolatek. Czekałam na dzień, kiedy przylecą do Polski i pewnego dnia wreszcie zobaczyłam informację na ten temat. Byłam bardzo, bardzo zadowolona i podekscytowana. Przygotowywałam się na ten dzień i kiedy on nadszedł, mój ojciec powiedział: "jesteś chora, nigdzie nie idziesz!" Bolało mnie gardło i miałam lekki kaszel, ale to wszystko, ogólnie czułam się dobrze. Na początku, zaczęłam mówić, jak bardzo ważne to dla mnie było, jak bardzo chciałam iść, jak bardzo czułabym się zawiedziona. Szczególnie dlatego, że nie wiedziałam do ostatniej minuty, że nie będę mogła iść. Mój ojciec powtarzał: "nie obchodzi mnie to, nigdzie nie idziesz, nie chcę chodzić z tobą później po lekarzach, to nie jest takie ważne, po prostu kilku facetów, głupia jesteś!" Cóż, to nie było nic ważnego dla niego, nie chciał chodzić do lekarzy (wiecie, w Polsce wtedy - bo nie wiem, czy coś się zmieniło - trzeba było mieć min. 16 lat, by móc iść do lekarza samemu), chciał wybrać to, co było najłatwiejsze dla niego. Mówił mi, jak się czułam. Nie myślał wtedy o mnie w ogóle. To, co ja mówiłam, nie było w ogóle ważne, nie wydaje mi się, by w ogóle mnie słuchał. Zignorował mnie całkowicie. To, co nie było ważne dla niego, było moim ogromnym marzeniem. Kiedy płakałam, on się śmiał mówiąc, jak "dziecinna" jestem. Czułam się okropnie, gdy nie byłam kompletnie zrozumiana i traktowana, jakbym była nienormalna, bo naprawdę chciałam zrobić to, na czym tak mi zależało.

               

                Po sytuacjach, jak te powyżej, stworzyłam swoją własną muszlę, w której się chowałam. Nie widziałam, żeby było możliwe, bym rozmawiała z kimkolwiek o moich uczuciach, bo nie czułabym się wspierana. Za bardzo bałam się, że ludzie śmialiby się ze mnie, że by mnie ignorowali. Zdecydowanie lepszą opcją było więc nie mówić nic, zamiast brać tak duże ryzyko bycia odrzuconym ponownie.

                Zatem, wyrażanie swoich uczuć jest bardzo ważne w życiu. Zazwyczaj ludzie nie mają problemu z pokazywaniem ich szczęścia, uśmiechają się, gdy są szczęśliwi, mówią, że wydarzyło się coś dobrego, rozmawiają o tym, itp. Ale nie pokazują, że są smutni, gdy dzieje się coś złego, kiedy są zdruzgotani, zagubieni, nie wiedzą, co robić, są źli na kogoś. Nie płaczą publicznie, bo kiedy byli mali, rodzice mówili im "nie płacz, ciiiii, uspokój się, wszystko jest w porządku!" Dzieci nie mogą mówić, jak źli są na kogoś, kto nazwał ich "małymi słodziakami" w momencie, gdy nienawidzą, gdy ludzie nazywają ich w taki sposób. Muszą się usmiechnąć i są zmuszani, by podziękować (pamiętacie to: "powiedz dziękuję!" albo "co powinnaś/neś teraz powiedzieć?"?). Rodzice stają się źli na swoje smutne dziecko, które płacze i ściąga uwagę innych na siebie i rodzica. Czują się zażenowani i wolą zakryć usta swojego dziecka (co widzę zbyt często) i zmusić go, by przestał, zamiast zatrzymać się na moment i dać dziecku kilka minut, by porozmawiać o problemie. Rodzice nie pokazują żadnej empatii, żadnej miłości, żadnego wsparcia, w ogóle nie rozumieją, nie są warci zaufania, bo jak można ufać komuś, kogo nie obchodzi, jak się czujesz i co myślisz. Tak więc później, kiedy te dzieci są o wiele starsze, nie rozmawiają ze swoimi rodzicami o problemach, nie chcą, by rodzice wtrącali się w ich życie. Dlaczego? Bo nie ufają im wystarczająco, myślą, że nie warto z nimi rozmawiać, gdy pojawia się jakiś problem, nie wierzą, że mogą być zrozumieni. Dlaczego? Ponieważ jakiś czas temu rodzice nie pozwolili im wyrażać swoich emocji, kiedy byli smutni (albo nawet weseli - kiedy biegasz dookoła i jesteś uspokajany przez kogoś, bo jesteś "zbyt głośny"), nie pozwalali im być złymi, kiedy coś nieprzyjemnego się stało, nie pozwalali być im tym, kim naprawdę byli. To było po prostu niewłaściwe. Ponadto, jestem pewna, że wiele z Was słyszało coś w stylu "inni ludzie mają większe problemy!" Ale w tym jednym momencie, to Wasz problem jest największy i nie obchodzą Was inni ludzie, których nawet nie znacie, chcecie rozwiązać swój i to jest najważniejsza rzecz dla Was w tej chwili.

                Dzieci nauczyły się więc: dobrze jest być szczęśliwym, ale nie za bardzo i nigdy nie powinieneś płakać publicznie, nigdy nie bądź smutny, gdy masz gości w domu, nigdy nie bądź zły, bo to nie jest właściwe zachowanie, ukrywaj te emocje, nie bądź gorszy, niż inni!

                Ten post nie jest tylko o dzieciach. Tzn. wszystkie te rzeczy z filmiku, o którym opowiadałam, mają wpływ na życie tego chłopca w przyszłości. Możliwe, że będzie miał tylko troszkę szacunku do innych ludzi, rodziców w tym przypadku, ale nie dlatego, że był urodzony w ten sposób - NIE był. Tylko i wyłącznie dlatego, że rodzice (i nie tylko rodzice) traktowali go w taki sposób, gdy był młodszy. I wiem, że idę tu daleko w przód z tym, ale kiedy widzę tego typu postawę w stosunku do dziecka w jego ojcu, mogę sobie wyobrazić wiele innych sytuacji, które tylko dodadzą smutek i niepewność do jego życia.

                Tak więc myślę, że gdy jesteście w związku z kimś, gdy macie przyjaciół, rodzinę, bardzo ważne jest to, by traktować ich, jak ludzi. Nie jak rzeczy bez uczuć, bo każdy ma uczucia, nieważne, ile ma się lat. Czasami "mała rzecz" dla Was może być OGROMNĄ rzeczą dla kogoś innego. To działa jak zamknięte koło - jeśli rodzic jest agresywny w stosunku do dziecka (albo jeśli kolega nie jest fair w stosunku do drugiego kolegi; lub jeśli siostra kłamie siostrze; itp.), dziecko nie będzie miało żadnego spokoju w swoim życiu i, w większości przypadków, będzie zachowywało się tak samo w stosunku do rodzica. Później jego dzieci będą takie same i kolejne, i kolejne. Wszystko, o czym dziś mówię oraz wiele innych rzeczy, o których jeszcze nie wspomniałam, idą w dokładnie taki sam sposób.

                Ostatnią rzeczą dziś jest to, że moim celem nie jest zmienienie Waszego zdania. Moim celem jest pokazanie Wam innej możliwości patrzenia na różne rzeczy - pokazanie Wam moich sposobów, które pokazał mi Nathan, gdy tu przyleciałam. To jest coś, w co teraz wierzę i chcę podzielić się tym z Wami wszystkimi. Może niektórzy z Was znajdą coś interesującego dla Was, może nie, ale przynajmniej będę czuła, że zrobiłam to, co chciałam zrobić.

                Zostawiajcie komentarze lub wysyłajcie maile do mnie. Z przyjemnością poczytam Wasze reakcje o tym, o czym dziś mówiłam i dowiem się, co Wy na ten temat sądzicie. Będę również wdzięczna za rozsyłanie linku dalej.

                Do napisania za dwa tygodnie!

                Aga & Nathan